«Остазбикә»

Сәгыйдә остазбикәнең кияүгә чыгуы мулла гаиләләрендәгечә булды. Каената белән каенанасын беренче күреп, килбәтсезлекләреннән коты алынса да, Вахидын — булачак ирен күрүгә бөтен шик-шөбһәләре таралып юкка чыкты. Көннән-көн булачак иренә хисе артты гына кызның, шуңадыр, килен булып төшүгә утардагы мал-туар арасына кереп батуы да куркытмады. Ярый үз әтисе- карт хәзрәт кызын бу баткаклыктан тиз йолып алды: авыл укымышлыларын җыеп, кызы гаиләсен йортлы итте, Сәгыйдә авыл балаларына дин сабагы бирергә кереште. Вахиды белән бер җан булып, сөеп-сөелеп яшәсәләр дә, Ходай Тәгалә аларга бала сөю бәхете генә бирмәде. Вахид әлеге хәлгә артык игътибар итмәсә дә, Сәгыйдә көннән-көн сулды — асрамага бала да алып карадылар, им-томчылар да калмады.

Хәсрәтнең тирәнен эчеп, йөрәге белән сызган хатын төшеп калганнардан түгел иде анысы — иренең башта тавыш күтәреп, каршы торуына карамастан, акрынлап үз ниятенә күндерде: Вахидның балалары булырга тиеш! Бу юлда Остазбикә ирен башка белән дә бүлешергә риза, көндәш бала гына тапсын…